ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Γιατί να πάω να ψηφίσω στις ευρωεκλογές; Ετσι κι αλλιώς δεν θα αλλάξει τίποτα. Με την αποχή ίσως στείλω κάποιο μήνυμα.

Η επιλογή της αποχής δεν είναι επιλογή που ανταποκρίνεται σ' αυτό που σήμερα συμφέρει τους νέους και το λαό. Η εναντίωση στην ΕΕ, η έκφραση δυσαρέσκειας στην αντιλαϊκή στρατηγική της, δεν πραγματώνονται μέσα από την αποχή, το μήνυμα της οποίας είναι στην πραγματικότητα ανοχή στη σημερινή κατάσταση, ανοχή στην πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων. Είναι ένα μήνυμα ευκολοχώνευτο. Οι καμπάνιες που οργανώνουν τα επιτελεία της ΕΕ απευθυνόμενα στους νέους για τη συμμετοχή στις ευρωεκλογές είναι στην πραγματικότητα καμπάνιες εξωραϊσμού της ΕΕ, καλλωπίσματος του αντιδραστικού της προσωπείου. Δηλαδή ουσιαστικά προσπαθούν να ταυτίσουν τη συμμετοχή στις ευρωεκλογές με την αποδοχή των «αξιών της ΕΕ», με αυταπάτες ότι μπορεί να γίνει καλύτερη για τους λαούς. Η απάθεια και η παραίτηση, η ανοχή, είναι «χρυσές εφεδρείες» τους. Φοβούνται μόνο τη δράση και την ψήφο που σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την ΕΕ, τους επιχειρηματικούς ομίλους, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους. Είναι κρίσιμο, λοιπόν, η λαϊκή δυσαρέσκεια να μην πάει στράφι.

Κανενός στην ΕΕ δεν «ίδρωσε τ' αυτί» από τα υψηλά ποσοστά αποχής.

Στις ευρωεκλογές του 2014, το ποσοστό συμμετοχής άγγιξε μετά βίας το 42,54%, το χαμηλότερο όλων των ευρωεκλογών από το 1979 που αυτές διεξάγονται. Στην Ισπανία η προσέλευση ανήλθε στο 43,1%, στην Πορτογαλία μειώθηκε στο 33,67%, στην Ιρλανδία μειώθηκε έξι σχεδόν μονάδες, πέφτοντας στο 52,44%. Σε καμία απ' αυτές τις χώρες το μήνυμα της αποχής δεν αποκωδικοποιήθηκε ως εντολή αλλαγής πολιτικής, απεναντίας ακολούθησαν «πέτρινα» μνημονιακά χρόνια, που φόρτωσαν στους λαούς σκληρά μέτρα. Ούτε η ΕΕ συνολικά κλονίστηκε. Συνέχισε να αποφασίζει κατά των λαών, να κλιμακώνει την επιθετικότητά της ενάντια στους λαούς των κρατών - μελών της και σε εκείνους άλλων κρατών, όπου επεμβαίνει υπερασπίζοντας και με τα όπλα τα συμφέροντα των μονοπωλίων της. Τα δάκρυα όσων διαπιστώνουν την ογκούμενη λαϊκή δυσφορία είναι κροκοδείλια, αποσκοπούν μόνο στη λήψη μέτρων για τη χειραγώγηση και άμβλυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Συνεπώς, η αποχή είναι η λάθος επιλογή. Το μήνυμα που πρέπει να στείλουν οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι νέοι στις ευρωεκλογές του Μάη είναι ότι είναι παρόντες και όχι στη γωνία, στο περιθώριο των εξελίξεων, να δηλώσουν «παρών» με στόχο η ψήφος τους να μετρήσει την επόμενη μέρα στην κατεύθυνση της πάλης ενάντια στη στρατηγική της ΕΕ και των επιχειρηματικών ομίλων, ενάντια δηλαδή σε όλους όσοι ευθύνονται για τα αδιέξοδα που βιώνουν, για την αγωνία και την αβεβαιότητα για το μέλλον τους.

Γι' αυτό, καμία λαϊκή και νεανική συνείδηση δεν πρέπει να ταλαιπωρηθεί από το δίλημμα αν θα πάει να στηρίξει με την ψήφο του την ΕΕ και τις αντεργατικές πολιτικές ή αν θα δώσει ανοχή σ' αυτές με την αποχή του. Το πραγματικό δίλημμα που στέκεται μπροστά σε όλους είναι αν θα συνεχίσουμε στο δρόμο που μας έφερε έως εδώ, που αποδεδειγμένα φέρνει φτώχεια, ένταση της εκμετάλλευσης, ανεργία, δυσβάσταχτα βάρη και χρέη για το λαό, ανασφάλεια για το αύριο τόσο στην Ελλάδα όσο και σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ή αν θα αντεπιτεθούμε ενάντια στην ΕΕ των μονοπωλίων και στην πολιτική της, στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Κι αυτό το ερώτημα έχει μόνο μία απάντηση στις εκλογές του Μάη: Η επιλογή του ψηφοδελτίου του ΚΚΕ!

Να στείλουμε στην Ευρωβουλή όσο το δυνατόν περισσότερους κομμουνιστές ευρωβουλευτές, αγωνιστές που θα μάχονται και εκεί για τα λαϊκά συμφέροντα, που θα αποκαλύπτουν τα αντιλαϊκά σχέδια, θα ενημερώνουν το λαό, θα εκφράζουν γνήσια την εναντίωση στη λυκοσυμμαχία και στις αντιλαϊκές της αποφάσεις, τη λαϊκή αντιπολίτευση. Θα αξιοποιούν την παρουσία τους εκεί για την καλύτερη οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης στη χώρα μας και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Για τη στήριξη της προσπάθειας ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, των βημάτων για τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.

Ενα δυνατό ΝΑΙ στο ΚΚΕ είναι ένα δυνατό ΟΧΙ στην ΕΕ του κεφαλαίου, της φτώχειας, των πολέμων. Δίνει δύναμη στο λαό για την επόμενη μέρα, όταν και πάλι θα έχει απέναντί του το κεφάλαιο και τις απαιτήσεις του, την ΕΕ με τα μνημόνια και την εποπτεία. Δίνει τη δυνατότητα στο λαό να αποκτήσει πίστη στη δύναμή του, ώστε σε μια πορεία να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή κοινωνική και πολιτική ανατροπή, την αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Στις τοπικές - περιφερειακές εκλογές ψηφίζουμε με τοπικά κριτήρια, για την «καθημερινότητα του πολίτη» και όχι με κομματικά κριτήρια...

Στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα καλούνται να ψηφίσουν για δημάρχους, περιφερειάρχες, δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους.

Το δίλημμα που αντικειμενικά μπαίνει είναι αν θα επιλέξουν ποιοι και πώς θα υλοποιήσουν, θα εξειδικεύσουν σε τοπικό περιφερειακό επίπεδο την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων και των κομμάτων που τις στηρίζουν ή εάν θα επιλέξουν αγωνιστές, που θα συγκρουστούν με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, θα εναντιωθούν και θα διεκδικήσουν μέτρα στήριξης και ανακούφισης των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Αν δηλαδή επιλέξουν να ενισχύσουν τη λαϊκή αντιπολίτευση σε αυτήν την πολιτική, είτε από τη θέση της μειοψηφίας, είτε από τη θέση της πλειοψηφίας σε κάθε Δημοτικό ή Περιφερειακό Συμβούλιο, όπως δηλαδή έδρασαν οι κομμουνιστές δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, αλλά και οι κομμουνιστές δήμαρχοι της Πάτρας, της Καισαριανής, της Ικαρίας, της Πετρούπολης, του Χαϊδαρίου.

Ανεξάρτητοι, ακομμάτιστοι και αυτοδιοικητικοί δεν υπάρχουν. Όλοι τους έχουν αναφορές σε κόμματα, μα πάνω απ' όλα σε πολιτικές. Όλοι τους είναι με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Όλοι τους στηρίζουν τα επιχειρηματικά σχέδια που υλοποιούνται. Με την ανταποδοτικότητα που φορτώνει νέα οικονομικά βάρη στις λαϊκές οικογένειες. Όλοι τους είναι με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η εντατικοποίηση της εργασίας, να πληθαίνουν τα εργατικά ατυχήματα στους δήμους, όπου πάνω από 2.000 εργαζόμενοι έχουν χάσει τη ζωή τους την τελευταία 20ετία στους χώρους δουλειάς.

Για να μην ξεχνιόμαστε, από τη δεκαετία του '90 με πρωτεργάτες τους εκπροσώπους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ τότε, ξεκίνησαν να υλοποιούνται στους δήμους οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η μερική απασχόληση. Όλοι τους στηρίζουν την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, τις ιδιωτικοποιήσεις, το μνημονιακό πλαίσιο και τις περικοπές δαπανών για βασικά έργα και παρεμβάσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Όλοι τους είναι με τις «ελάχιστες κοινωνικές παροχές» - ψίχουλα για το λαό. Όλοι λοιπόν συγκλίνουν στη στρατηγική του κεφαλαίου και γι' αυτό άλλωστε υπάρχει και η βάση για αλισβερίσια, με αποτέλεσμα να βλέπουμε σε κοινά ψηφοδέλτια υποψήφιους που προέρχονται από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι και τη φασιστική Χρυσή Αυγή. Άρα, λοιπόν, είναι ψέμα και κοροϊδία τα περί τοπικών κριτηρίων. Οι μόνοι που βρίσκονται απέναντι σε όλα αυτά είναι οι υποψήφιοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης», των ψηφοδελτίων που στηρίζει το ΚΚΕ.

Τι συνθέτει τη λεγόμενη καθημερινότητα του λαού; Η μη κάλυψη λαϊκών αναγκών σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, η υποβάθμιση περιοχών, η ενεργειακή φτώχεια, η εμπορευματοποίηση των πάντων, η φοροληστεία, οι ελλείψεις υποδομών σε ζητήματα που αφορούν την προστασία της ζωής του λαού και άλλα πολλά συνθέτουν τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι νέοι, οι γυναίκες. Ποιος είναι ο χαρακτήρας όμως αυτών των προβλημάτων; Είναι αποτελέσματα ανικανότητας, κακής διαχείρισης, αδιαφορίας; Χωρίς να αγνοήσουμε και τέτοιες πλευρές, η ουσία είναι ότι όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω τα βασικά κεντρικά πολιτικά προβλήματα. Ακόμα κι αυτή η ανικανότητα και η αδιαφορία κυβερνήσεων και τοπικών αρχόντων είναι επιλεκτική. Όταν πρόκειται για την υλοποίηση πολιτικών που συμφέρουν τους επιχειρηματικούς ομίλους, είναι ικανότατοι.

Στην πραγματικότητα, η ικανότητά τους στην υλοποίηση της πολιτικής υπέρ των κερδών των επιχειρήσεων έχει ως αποτέλεσμα η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία να ζει έναν Γολγοθά στη λεγόμενη καθημερινότητά της. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα: Τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια, κάθε προϋπολογισμός δήμου ή Περιφέρειας, κάθε Τεχνικό Πρόγραμμα, καταρτίζεται με συγκεκριμένες κατευθύνσεις που στέλνονται με εγκυκλίους και Υπουργικές Αποφάσεις προς τους δήμους και τις Περιφέρειες.

Οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προβλέπουν «πάγωμα» προσλήψεων, περικοπές χρηματοδότησης που έχουν ξεπεράσει πλέον το 70%, δέσμευση των ταμειακών διαθέσιμων των δήμων ως εγγύηση προς τους δανειστές για το δημόσιο χρέος, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς από τους δήμους. Όλα αυτά «περνούν» και υλοποιούνται κατά γράμμα από εκείνους τους εκλεγμένους στα όργανα της Τοπικής και Περιφερειακής Διοίκησης που είτε ως κομματικοί, είτε ως δήθεν ακομμάτιστοι και ανεξάρτητοι υπηρετούν τις κατευθύνσεις της ΕΕ για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τη λογική οφέλους - κόστους, τις κατευθύνσεις για ευέλικτες εργασιακές σχέσεις.

Αν αναλογιστούμε όλα τα παραπάνω, μπορούμε να δούμε και πιο καθαρά το πώς συνδέεται η ψήφος στο δήμο και την Περιφέρεια με την ψήφο για το Ευρωκοινοβούλιο και το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Όταν, για παράδειγμα, έναν εργαζόμενο τον απασχολεί το τοπικό πρόβλημα «όποτε βρέχει πλημμυρίζω», πρέπει να αναλογιστεί ότι η επίλυση αυτού του «τοπικού» προβλήματος σκοντάφτει: Στην ανυπαρξία αντιπλημμυρικών έργων στο δήμο του με ευθύνη της διοίκησης του δήμου, στην ανυπαρξία ενιαίου αντιπλημμυρικού και ολοκληρωμένου σχεδίου στην Περιφέρεια όπου ανήκει ο δήμος του με ευθύνη της διοίκησης της Περιφέρειας, στο ότι το αντιπλημμυρικό έργο που πρέπει να γίνει δεν χρηματοδοτείται από το κράτος, γιατί προτεραιότητα είναι η χρηματοδότηση έργων που φέρνουν κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο και, σε τελική ανάλυση, στο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει κρίνει ως επιλέξιμο αυτό το έργο γιατί επίσης δεν αποτελεί «κερδοφόρα επένδυση» στη λογική κόστους - οφέλους για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Επομένως, είναι βασικό στις κάλπες οι εργαζόμενοι, όλος ο λαός να πάνε με κριτήριο τη ζωή τους, τις ανάγκες τους και έχοντας καθαρό το ποιον έχουν απέναντί τους.

Οι ταυτόχρονες κάλπες, λοιπόν, πρέπει να γίνουν ευκαιρία να δοθεί ταυτόχρονη απάντηση σε όλους τους κρίκους εκπόνησης και υλοποίησης της αντιλαϊκής αντεργατικής επίθεσης. Και για να πιάσει τόπο η ψήφος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, πρέπει αυτή η απάντηση να είναι ενιαία. Κι επειδή οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους γνωρίζουν όλα αυτά από πρώτο χέρι, πρέπει στις εκλογές στις κοινότητες, στους δήμους και τις Περιφέρειες να ρίξουν το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης», στις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές εκλογές -όποτε κι αν γίνουν- το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Να δυναμώσουν τον μοναδικό πόλο της αντίστασης και της προοπτικής για τον λαό.